Για ποιους λόγους και με ποιον τρόπο διακρίνεται στη νεοελληνική τέχνη κάτι εντόπιο και ιθαγενές, από κάτι ξένο; Πώς χρησιμοποιήθηκαν έννοιες και όροι, όπως «παράδοση», «κληρονομιά», «ελληνισμός» ή «ρωμιοσύνη», «αυτογνωσία», «εθνική ιδιαιτερότητα» ή «ιδιοσυστασία»; Ποιες οι προεκτάσεις του εθνοκεντρισμού ως βασικό εργαλείο ερμηνείας της πορείας της νεοελληνικής τέχνης, και τι σημαίνουν τελικά οι όροι «ελληνικότητα» και «ελληνοκεντρισμός»;
Με σκοπό να δοθούν απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια επαναφήγηση της ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης, όπως αυτή πραγματοποιήθηκε από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έως τις απαρχές της νέας χιλιετίας, μέσα από τον λόγο γνωστών καλλιτεχνών, ιστορικών, θεωρητικών και κριτικών της τέχνης, καθώς οι άνθρωποι της τέχνης είχαν άμεση συμμετοχή στην αναπαραγωγή του έθνους, στη διαρκή νομιμοποίησή του και στην εξακρίβωση της μοναδικότητας και της αυθεντικότητάς του.